Jeden z najstarszych mieszańców powojnika. Intensywnie niebieskogranatowe kwiaty początkowo są dzwonkowate, a po rozwinięciu stają się płaskie. Można je podziwiać długo, bo od czerwca do września. Gatunek odporny i łatwy w uprawie.

JAK WYGLĄDA: Kwiaty średniej wielkości, śr. 10 cm, początkowo dzwonkowate, a po rozwinięciu płaskie, złożone z 4˗6 intensywnie niebieskogranatowych działek. Działki mają podłużne, wgłębione pręgi, lekko zwisają na końcach podczas pełnego rozkwitu, od zewnątrz są szaroniebieskie z ciemniejszą pręgą. Fioletowe u podstawy pręciki wyżej są białe i zakończone żółtymi pylnikami. Kwitnie VI˗IX. Pędy wzniesione, płożące się po ziemi. Liście pojedyncze, duże, całobrzegie.

JAK ROŚNIE: Bylina; pnącze prymitywne; nie czepia się podpór, ale się o nie wspiera. Rośnie umiarkowanie silnie, dorastając do 1,5˗2 m wys.

GDZIE POSADZIĆ: Lubi miejsca słoneczne. Zadowala się przeciętnymi glebami. Radzi sobie na glebach cięższych, gliniastych. Mrozoodporny (strefa 4˗9).

JAK SADZIĆ I PIELĘGNOWAĆ: Roślinę należy posadzić w dole (30 x 30 x 30 cm) z żyzną ziemią i kilkucentymetrową warstwą drenażu na dnie, 0,5˗1 cm głębiej niż rosła w pojemniku (instruktaż sadzenia). Jest łatwa w uprawie. Tnie się silnie. Wczesną wiosną należy przyciąć tuż nad ziemią pędy martwe, a żywe na wys. 5˗10 cm (instruktaż cięcia). W poł. IV zasilać nawozem o spowolnionym działaniu (np. Osmocote 5-6M). Podlewać w czasie wegetacji.

JAK STOSOWAĆ: Polecany do sadzenia na rabatach bylinowych, między krzewami czy iglakami lub podwiązany do niskich podpór, np. przy ścianach. Najładniej wygląda na jasnym tle lub w połączeniu z roślinami o żółtych liściach czy kwiatach. Ładnie przeplata się z innymi roślinami.

POCHODZENIE: Wyhodował Durand Frères, Francja. Uzyskany ze skrzyżowania Clematis integrifolia z Clematis lanuginosa. W sprzedaży od 1870 r.

NAGRODY: Award of Garden Merit 1942 i 1993.

PODOBNE ODMIANY: ‘Sizaia Ptitsa’, ‘Arabella’ (1994), ‘Juuli’.